The Dungeon

Zoals ik hier nu in de tuin zit te typen kan ik me amper nog voorstellen dat ik donderdagmiddag rond deze tijd een hotel kamer heb bezocht die door Paracleta al snel werd bestempeld als ‘The dungeon of Mbessa’.
Door de slechte wegen was het al gepland dat we zouden overnachten in de omgeving van Mbessa. Het eerste idee was een hotel in Mbessa. De coördinator, gelijk ook lid van de inspectie, had het voor ons geregeld en dan zouden we vanavond gezellig met alle docenten een biertje drinken in de lokale bar. Het klonk als een heel goed en gezellig idee. Maar …… de hotelkamers waren, hoe zal ik het omschrijven, donker, vochtig, lakens niet gewassen, geen dekens (en het koelt ’s nachts af tot een graad of 6) en geen toilet. Waarvan ik op dat moment het belang nog niet zo heel goed kende. Maar al wel duidelijk miste in het geheel. Elaijah deed tegenover de inspector nog positief over de kamers en probeerde Paracleta en mij te overtuigen dat het echt wel okay was. “Kom maar zitten”: zei hij nog toen hij op het bed zat: “dan kun je zien dat het best goed is.” Ik ging zitten, keek heb aan, wees om hoog naar een ijzeren ding aan het plafond en hij was overtuigd. Zonder woorden, maar met gegil van Paracleta over een onbestemd gat in de muur in haar kamer. “No way I am staying here!”
Dus….keuzes. Heftige keuzes voor Elaijah. Op naar een tweede mogelijkheid, dit bleek al zeker een jaar niet meer in gebruik en bij de parochie durfde hij nog niet te vragen want hij dacht dat hij daar niemand meer kende.
Wat nu. Met regen opkomst weer de weg terug naar Oku en dan hopen dat we de volgende ochtend terug kunnen komen? Het lijkt wel de beste optie. We stemmen allemaal voor in de wetenschap dat we misschien op vrijdagochtend een deel van de route te voet moeten afleggen. We slapen uiteindelijk in een hotel dat ‘King David’ heet. Zeker 5 sterren als je het vergelijkt met Mbessa Hotel. De eigenaar van ‘King David’ wil ons graag het museum van de Fon, Lokale koning, laten zien, dus we stappen met z’n allen in de auto voor lunch (net nog op de school gegeten, maar ach….) en daarna naar het museum. Grappig opgezet met voorbeelden van de verschillende yu-yu outfits die hier nog steeds gedragen worden tijdens gebeurtenissen. Deze streek staat bekend om zijn sterke geloof in yu-yu, met name de kracht van onweer.
Elaijah zet ons af bij het hotel en we trekken ons allemaal terug. Hij gaat zelf naar zijn ouders, waar hij nog zijn eigen slaapkamer heeft (zoals ik altijd bij mijn ouders had, niks aan veranderd gewoon weer te gebruiken.) ’s Avonds komt hij, lief als hij is nog wel even checken hoe het met ons is en of we nog willen eten. Alleen Paracleta en ik reageren, Paul ligt dat al in diepe slaap. Maar wij zijn ook wel klaar voor de dag. We hebben beide wat gesurft en geluierd.
Die nacht gaat het fout met mijn buik. Geregeld moet ik richting toilet. Zo dun als water…….het geeft mij flash-backs naar Nigeria waar ik iets vergelijkbaars had alleen net een graad erger. Ik hoef nu niet over te geven en ik kan gewoon water drinken. Toen onmogelijk. Het wordt een drukke nacht met veel geloop. Ik ben zo blij met mijn en suite badkamer!
De volgende ochtend komt Elaijah ons om 6.00 ophalen voor ons tripje van, ik gok, vast niet meer dan 8 km. We moeten om 8.00 aanwezig zijn voor de registratie van de docenten. De regen van de afgelopen nacht was gelukkig niet overvloedig en maakt het niet geheel onmogelijk om in Mbessa te komen. We hebben wel een paar keer de 4-wheel-drive in moeten schakelen, maar we hebben het met auto en al gered. Mooi op tijd, 7.00, komen we bij de school aan. Nog niemand is er dus toch maar even bij het Parochiehuis kijken. De pater van het huis blijkt een goede vriend van Elaijah. Als ie dat gisteren geweten had…… Nu krijgen we een heerlijk ontbijt aangeboden. Mijn favoriet! Gebakken plantain met ei. Helaas durf ik niet zoveel te eten bij gebrek aan goede toilet voorzieningen bij de scholen. De rest van de dag wil ik het op pinda’s en bananen houden.
De workshops lopen lekker. We hebben een goede rol verdeling en na het eerste deel is de groep te groot voor demonstratielessen dus we besluiten te splitsen. Veel scholen uit de omgeving zijn ook gekomen. Alle niet KforC scholen moeten een deelname fee betalen van 1000 CFA per deelnemer. Er zijn er in totaal 21 extra! Super compliment voor hen en voor ons. Onze aanwezigheid wordt duidelijk gewaardeerd!
Het loopt lekker tot de lunch….. De mevrouw van de lunch is er namelijk niet en de persoon die het zou regelen ook niet. Na een korte break gaan we door. Het wordt snel te veel. Docenten worden moe en overbelast met nieuwe info. Je kunt de energie gewoon weg zien vloeien. Ik merk het nu ook bij mijzelf. Energie is nagenoeg op. Ook bij Elaijah en hij moet nog rijden. We besluiten om de boel af te ronden, het is dan ook al 14.30. Elaijah komt bij mij en maakt een opmerking: Zal wat zijn, jij te moe door diarree en ik te moe door inspanning……niemand die dan nog kan autorijden. Het is duidelijk, ook hij vind dat we moeten gaan. Het eten is er dan nog steeds niet. Docenten blijven allemaal netjes wachten als wij naar het parochiehuis gaan voor een laatste pitstop, toilet en een drankje.
Vanochtend heb ik gevoeld dat ik in het rood heb gelopen gisteren. Geslapen van half negen tot kwart voor 8 en geen zin in ook maar iets. Buik nog steeds niet lekker op orde. Het was waarschijnlijk een kleine vergiftiging door gebruik van pesticiden.