schrik van mijn leven

Deze week heb ik nu al twee keer de schrik van mijn leven gehad. De eerste keer was dit weekend en de tweede keer gisteren middag. Laten we maar bij het begin beginnen.
dit weekend stond weer eens in het teken van veel gezelligheid: donderdag uit eten met een grote groep om het feit te vieren dat nu eindelijk alle geevacueerde vrijwilligers een nieuw plekje hebben. met 12 man om een heerlijk gedekte tafel bij City View (Libanees restaurant).
De vrijdagavond is een beetje de dans avond geworden dus ook deze vrijdag en dan zaterdag uit eten met Hans, mijn squash partner in het Sheraton en dan tot slot op zondag geroosterde vis in Abacha Baraks met Bola en Sheila (Bola's nieuwe huisgenoot), wat gaf me dan de schrik van mijn leven zou je denken. Alleen maar leuke gezellig dingen gedaan! Ja, maar ..... toen ik zaterdag thuis kwam had ik met toch buikpijn! niet te geloven. Ook zo'n mooi opgeblazen buik, je weet wel als of je zwager bent. Nou op de wc was de eerste schrik, mijn ontlasting was bijna wit. Shit dacht ik dit hoort niet, dit is niet goed. Toch maar gewoon naar bed en proberen te slapen. De volgende ochtend toch even op internet, nadat ik mijn ontlasting die ochtend maar weer eens bekeken had (het was redelijk normaal). Als je op internet opzoek gaat naar witte ontlasting of stopverfontlasting begrijp je waar mijn schrik vandaan komt. Hepatitus, galstenen, operatie, scan vanalles en nog wat. De zondagavond was het zelfde, heftige krap in mijn buik en witte poep. Ik een beetje in paniek, moet ik nou weer naar een arts hier in Nigeria? eerst bola maar eens vragen of zij haar dokter vrienden wil navragen. Gelukkig nu al een poos niet meer naar de wc geweest en mezelf dus niet meer geconfronteerd met deze schrik. hoop dat het feit dat ik niet meer zo vaak hoef goed is.
de tweede schrik is van een heel andere aard. Onderweg van Abuja naar Akwanga reden we rustig zonder enige afwijking van het 'normale' rijgedrag van Nigerianen. Plotseling net voorbij Garaku gaan we vol in de remmen met vele auto's om ons heen. Mensen in paniek komen op ons af en zeggen + gebaren dat we moeten omkeren. Waarom???? Gewapende overvallers hebben net het busje dat voor ons reed gedwongen de bush in te rijden. WAT!!! Onze hele bus in paniek. Mensen willen uitstappen andere mensen willen terug naar Keffi de eerst grote plaats en sommigen zijn gebrand op verder rijden in convooi. De chauffeur denkt het laatste en daar gaan we dan in convooi langs de gewapende bende en de bus die ze net hebben overvallen. Traangas hing nog in de lucht, ogen en neus prikken als een gek! Na 20 minuten rijden worden de mensen in de bus minder zenuwachtig en het enige wat ik kon denken is 'Ik breng mijn medereizigers in gevaar door met mijn blonde kop onbedekt bij het raam te gaan zitten.' Gelukkig viel het allemaal mee en hebben we geen schoten gehoord.