Tijd om naar huis te gaan .......

Na gisteren ben ik er helemaal klaar mee! Helemaal klaar mee! Lange tijd heb ik me hier thuis gevoeld. Als ik het over 'thuis' had, had ik het over Lafia. Nu sinds Abuja is dat al veel minder, en nu is het helemaal weg.

Ik had gistermorgen mijn exit-interview met Yakiem en daar wil ik toch iets van delen. Een ding is namelijk zeker hij heeft er eigenhandig voor gezorgd dat de enige twijfel die ik had over verlengen of een nieuwe placement (als ik geen baan kan vinden) uit mijn hoofd is verdwenen.
Eerst een beetje achtergrond informatie. De relatie tussen Yakiem en mij is een manager/vrijwilliger-relatie. Officieel mag VSO geen vrijwilligers in hun kantoor hebben werken, maar moeten de vrijwilligers altijd voor een partner organisatie aan de slag. In mijn geval was er nooit een duidelijke partner organisatie en dus ook lastig om mij ergens onder te brengen. In het begin heeft dat geleid tot een kantoor in het ministerie van onderwijs in Lafia, maar na de verandering van mijn placement werd dat het Programma kantoor in Abuja. Dit maakte ook dat Yakiem en ik meer met elkaar moest samenwerken waarin hij mijn lijnmanager is. Op zich allemaal goed en aardig. Laat het niet dat Yakiem een man is met dat typische gedrag (sorry manlijke lezers) dat je ze altijd het idee moet geven dat zijn ‘het’ bedacht hebben. De mensen die mij een beetje kennen weten dat ik daar niet zo goed in ben. Hier noemen ze het ‘Je bent een echte Nederlandse, recht voor z’n raap’ (als ik het nodig vind). Het heeft in de het afgelopen jaar geleid tot veel verhitte discussies tussen Yakiem en mij. De laatste was gisteren en dat was ook gelijk degene die mij definitief heeft geholpen om de knoop door te haken over eventueel verder werken met VSO Nigeria.
Gisteren had ik dus mijn exit-interview. Het interview begon al een beetje vreemd met de opmerking dat mijn referentie (die ik zelf heb moeten schrijven) toch wel iets te egoïstisch was. Dat ik niet over mezelf had geschreven als onderdeel van een team. Het enige wat ik kon zeggen was dat ik niet zo zeer het gevoel heb gehad dat ik in een team heb gewerkt. Dat ik toch veel helemaal alleen heb moeten doen of voor alles dat ik heb gedaan initiatief heb moeten nemen. Hij keek wat beteuterd na mijn reactie. Toch zij hij dat ik wat meer nuances in mijn verslag had kunnen aanbrengen en dat ik het toch moest laten lezen door iemand met Engels als moedertaal. Ik zei: ‘Okay, dat is goed maar ik heb daar geen tijd meer voor. Drie maand geleden heb ik dit verslag gemaild voor suggesties en tips, nooit een reactie gehad van hem of Chinwe. Nu heb ik geen tijd meer om het nog door iemand anders te laten controleren.’ Er volgde enige discussie waarna Yakiem zij dat hij het dan wel zou aanpassen. Het is zijn brief over mij! Dus hij had het misschien beter zelf kunnen schrijven vanaf het begin, maar ja ……
Toen in het interview ging het allemaal redelijk goed. Wat vragen over de placement en over het programma kantoor. Over het functioneren van het programma kantoor hebben we toch ook nog wel even kunnen kletsen. Ik heb het gelaten bij, dat ik het idee heb dat de medewerkers geen idee hebben wat vrijwilligers werk is en waar wij vandaan komen en waarom we dit doen. Er is een groot gat tussen de vrijwilligers en medewerkers waardoor een ‘wij/zij’-cultuur is ontstaan. Ik was vrij constructief in dit gesprek door toch ook wat ideeën te delen over hoe dit te verhelpen of in elk geval kleiner te maken. Nu met de focus op het Nationaal Vrijwilligers Programma in Nigeria moet het niet te lastig zijn om medewerkers voor een maand of 2 de bush in te sturen om wat ervaring op te doen. Even totaal uit de comfortzone. En misschien ook een jaarlijkse training met als thema ‘omgaan met cultuurverschillen’, want van internationale vrijwilligers wordt verwacht dat wij ons aanpassen maar het kantoor hoeft schijnbaar niet te begrijpen waar wij vandaan komen. Geregeld hoor je ‘zo doen we dan niet hier, je moet je maar aanpassen aan onze cultuur’. Leuk en aardig maar soms werk je vanuit emotie en kun je je niet aanpassen, vooral niet na een traumatische ervaring.
Nou na het interview kwam Yakiem nog met een paar persoonlijke opmerkingen. De eerste was dat ik hard had gewerkt en goed mijn best had gedaan. De tweede was dat hij mijn presentatie van vorige week donderdag tijdens de launch van de nieuwe Country Strategy, niet zo goed vond. (Ik heb van anderen alleen maar lovende opmerkingen gehad!) Hij vond het niet zo goed omdat ik bij een dia had gezegd dat het mijn nationale vrijwilligers waren waar ik trots op was. Waar ik twee jaar mee gewerkt heb. Ik had het woord ‘mijn’ niet mogen gebruiken. Hij zei dat hij dat die middag voor de presentatie nog tegen me gezegd had dat ik de vrijwilligers niet ‘mijn’ vrijwilligers mocht noemen. Zijn reden voor deze discussie is mijn niet helemaal duidelijk maar hij probeerde iets uit te leggen over dat een persoon niet mijn bezit kan zijn. Ik heb hem proberen uit te leggen dat het voor mij een uiting van betrokkenheid is en dat ik niet zo goed snap hoe hij dan wil dat ik refereer naar de vrijwilligers. Na een enorm lange discussie waarin ik mijn betrokkenheid met groepen mensen probeerde uit te leggen als ‘mijn’ korfbal team, ‘mijn’ leerlingen in ‘mijn’ mentorklas ed bleef hij zeggen dat door het gebruik van ‘mijn’ ik het onmogelijk maakte voor mijn opvolger. Ik zou de mensen claimen en de opvolger zou problemen hebben om het project van mij over te nemen. Ik zou geen ruimte laten voor zelf-ontplooiing van mijn opvolger. Toen vroeg ik hem hoe hij dan refereerde naar zijn support officer, Chinwe, Ik vroeg hem: ‘praat jij niet over Chinwe dat zij ‘jouw’ support officer is?’ ‘NEEEEE, maar dat is anders ……’ En toen ben ik weggelopen.
Ik kan veel hebben ik heb ook veel geduld gehad met Yakiem maar het gaat me te ver dat hij nu credits wil pakken van mijn werk zonder enige interesse te tonen in de weg hier naartoe. In veel gevallen heeft hij me zelfs aardig in de weg gezeten met het ontwikkelen van de plannen en heeft hij mij uit de loop gehouden over vervolgstappen. Nee, ik weet het zeker, ik ga niet terug naar VSO Nigeria om voor Educatie een tweede placement te doen.