verbazingwekkende verschillen

Als je net zoals ik verschillende scholen bezoekt krijg je nog al wat verschillende verbazingwekkende dingen te zien en te ervaren. De afgelopen week heb ik de vier scholen die direct binnen mijn project in de staat Nasarawa vallen bezocht.
In al deze scholen heb ik verbazingwekkende dingen gezien en gehoord. Bijvoorbeeld in Kagbu, de school die ik op maandag bezocht heb, werd al snel duidelijk dat de leerlingen in het laatste jaar van het voortgezet onderwijs niet behoorlijk konden lezen en schrijven in het Engels. Het niveau lag volgends de nationale vrijwilliger die op deze school Engels geeft op derde klas basisschool niveau. Je moet je bedenken dat ik nu over Engels als de nationale taal spreek, het zou dus gelijk moeten zijn aan het Nederlands van een havo 5 leerling in Nederland. De nationale vrijwilliger vertelde mij dat ze zich ernstig zorgen maakte over het niveau van het leren in deze school in het algemeen, ze aei ook erg geschrokken te zijn van de discipline in de school van zowel de leerlingen als de docenten. De leerlingen en docenten zijn niet gemotiveerd en komen te laat in de lessen of lopen zo van school weg om andere dingen te gaan doen. De docenten eisen niets van de leerlingen dus waarom zou je je best doen. In deze school kan je niet blijven zitten, je haalt altijd je examens en krijgt bijna geen straf (omdat de docenten geen lijfstraffen mogen uitdelen van de directeur en ze geen andere alternatieven aangereikt hebben gekregen). Dus waarom zou je je best doen op deze school hier komt alles je toch aanwaaien. Nou ja aanwaaien….. je moet wel op school zijn tijdens de examens zodat je de antwoorden van het bord kunt overschrijven. ‘Gewoon de letters over nemen, je hoeft niet te weten wat je schrijft.’
Op de tweede dag zijn Habu en ik, gepakt als sardientjes in een blik (openbaar vervoer), naar Kokona gegaan. Dit is volgens mij de best presterende overheidsschool van alle overheidsscholen die ik hier in Nigeria bezocht heb. Waarom? Gewoon omdat de plaatselijke bevolking niet naar school gaat. De leerlingen in deze school komen uit de hele staat, omdat de school een goede naam heeft. De kinderen uit het dorp zelf gaan niet naar school. En daar ligt nou net de uitdaging van mijn nationale vrijwilligers die in deze school werken. Zij moeten samen met de docenten van deze geode school de ouders van de kinderen uit het dorp motiveren hun kinderen toch naar school te sturen. Geen makkelijke opgave als je weet dat de ouders school niet belangrijk vinden en al snel het idee hebben dat deze school te moeilijk voor hen is. Vooral te moeilijk voor hun meisjes. Dit is dus een hele andere uitdaging dan die van mijn vrijwilligers in Kagbu. De tegenstelling is wel heel erg groot tussen deze twee scholen
De derde school past op een andere manier ook weer in dit rijtje van bijzondere scholen als het om de populatie gaat. Dit is een school met het ‘grote stad’-syndroom, zoals ik het graag wil noemen. Met het ‘grote stad’-syndroom bedoel ik dat het een school is die slecht presterende leerlingen vanuit de hoofdstad ingeschreven krijgt. Leerlingen die al een paar keer eerder van school af zijn gezet en dan in dit dorp, op ongeveer 50 km van de stad, terecht komen. Ze komen hier hun laatste jaar doen. Toen Habu en ik deze school bezochten waren onze vrijwilligers niet aanwezig helaas, dus eigenlijk een 3 uur durende rit als sardientjes voor niets. Maar …. Tijdens het gesprek met de directeur hoorden we een oorverdovend gekrijs van een kind. Een jongen van een jaar of 16 werd door minstens 10 mannen met zwepen of autoriemen geslagen. Ik heb nog nooit van mijn leven een dergelijk gekrijs gehoord. Het waren 2 jongens die op heterdaad betrapt waren toen ze een winkeltje beroofden. Nadat de mannen door hadden dat ik daar zat verplaatsten ze hun activiteit. De directeur, Habu en mij achterlatend in een discussie over deze actie op het schoolterrein. De directeur was heel stellig: ‘stelen betekend straf, zolang ze niet in school uniform gekleed gaan zijn het geen leerlingen en mogen de burgers met ze doen wat ze willen.’ Ik zag dat Habu in een aardige spagaat zat tussen mij en de directeur. Ik kon dit in geen enkel geval goedkeuren en zeker niet op een schoolterrein waar ook basisschoolkinderen rond lopen.
Als laatste zijn we naar Obi geweest. Obi een dorp niet te ver van Lafia, mijn stad, af en heeft te veel secundaire scholen. Er zijn 4 secundaire scholen in een gemeenschap van maar 8000 zielen. Het Government college is een gemengde kostschool met maar 278 leerlingen waarvan de helft maar in de school overnacht de rest woont in het dorp. De school heeft door het feit dat ze een kostschool zijn en dat het een kleine school is enorm potentieel. De voorzieningen zijn goed in vergelijking met andere scholen; bibliotheek, laboratorium en computers die het doen. Het grootste probleem van deze school is het onderhoud van de gebouwen (zoals met alles hier in Nasarawa). Als dit beter wordt kan deze school een geweldig presterende school worden want de leraar-leerling ratio is 1 op 6. Ik zie er dan ook enorm naar uit om met deze school aan de slag te gaan met activerend onderwijs.
Het is wel duidelijk dat ik met erg verschillende scholen ga werken deze periode. Ik zie er naar uit.