Er voor, er na

Hoe moeilijk het ook is, ik moet toch realiseren dat het verlies van mijn moeder nu een onderdeel is van mijn leven en dus in deze tijd ook onderdeel van mijn Nigeria avontuur.
Raar. Nog steeds onwerkelijk. Soms eenzaam. Soms volkracht naar de toekomst.
In dit blog wil ik toch iets positiefs kwijt over mijn verblijf in Nederland. Zoals de titel al aangeeft wil ik toch iets vertellen over de week voordat mijn moeder overleed en over de periode er na.
Op 27 augustus kwam ik op Schiphol aan, mijn ouders waren net op tijd om mij welkom te heten. Omdat het in de ochtend was wilden ze gelijk even boodschappen doen en moest mama nog even langs haar werk. Ik weet niet goed meer waarom, maar het werd snel duidelijk dat mijn moeder voor het eerst in haar 21 jarige carrière daar iets vergeten was. Ze was vergeten naar het werk te gaan die dag.
Op zondag heeft mijn moeder haar 65ste verjaardag gevierd. Een mooie middag tussen de bloemen van de Orchideeën hoeve en de broers en zussen van mijn vader en moeder. De rest van de week stond in het thema van het Kuunderfeest. Straten volop versierd en een feesttent met cabaret en goede bands. De foto’s moeten spreken in dit geval.
Op vrijdag 2 september ben ik met mijn broer en zijn tweeling Burgers zoo geweest. Beetje rond lopen en dieren kijken met een tweeling van 2,5 jaar. Heerlijk!! Pinguïns waren de favoriet en olifanten angstaanjagend. Ook het onder vissen doorlopen was te vreemd. Op weg naar huis moest er natuurlijk goed gedroomd worden over alle dieren en andere indrukken.
Die avond kwamen Barbara, Olga, Wilrien en Wieteke om even lekker te dansen in de boeren feesttent in Kuinre. Lekker uit ons dak gaan op goede rock muziek van een goede coverband.
Toen werd het zondag, de dag die ik nooit meer zal vergeten. Die ochtend lekker mijn ouders zitten ontbijten, beetje plannen maken voor de laatste 3 dagen in Nederland. Vooral shopdagen plannen met mijn moeder. Ook nog beloven dat ik die avond niet te laat thuis kom, wetend dat mijn moeder het nog altijd niet prettig vind als ik in het donker met de auto op de weg ben. Tegen een uur of half 12 ben ik in de auto richting Zutphen gestapt. Eerst korfbal kijken met Olga en dan naar Dieren naar Delphine om gezellig met Delphine, Jeroen en Anneke bij te kletsen. Een lekkere dag in de zon, niks aan de hand tot mijn telefoon rond half 8 gaat. Vanaf dat moment stond mijn wereld echt helemaal stil.

Mijn leven start weer een beetje op zondag 11 september of misschien ergens in de week na 11 september. Ik weet niet meer wanneer ik weer een beetje aan normale dingen kon denken. Aan dingen die wat minder belangrijk zijn, zoals sport en ontspanning. Als ik op mijn fotocamera terug kijk begint het leven weer op donderdag 22 september als ik bij Wieteke en Maarten kom om even de deur uit te zijn. Even mijn gedachten op totaal andere dingen dan de trietse dingen in het huis. Even lekker uit eten, uitbundig stappen en een dagje burgerlijk Utrecht. Hopelijk kan ik straks, vanaf nu weer een beetje leven en toch stiekem ook nog genieten van het feit dat ik in Nederland ben en mijn vrienden kan zien.

Hierbij wil ik ook iedereen bedanken voor de steun die ik mag ontvangen. Nog steeds elke dag prijs ik mij gelukkig met de vrienden die ik heb. Dank jullie wel!