Een tranendal

Het begin van een nieuwe periode hier in Nigeria. Niet alleen een nieuwe periode, omdat het een nieuw schooljaar is met nieuwe vrijwilligers, maar ook omdat ik nu in mijn hoofd weer opnieuw moet starten. Tenminste zo voelt het. Het lijkt of ik mezelf even moet resetten voordat ik weer tot iets kan komen. Ik was thuis al een beetje met mijn gedachten weer in Nigeria maar nu ik hier werkelijk ben merk ik dat ik nog aardig met mijn hoofd in Nederland ben. Is dit nou het kenmerk van een gespleten persoonlijkheid, je hoofd is niet waar je lichaam is?
Vandaag voor het eerst weer mijn gezicht in het VSO kantoor laten zien. Dat was erg moeilijk. Toen ik vanochtend Bola zag terwijl ik nog in de taxi zat was ik wel een beetje blij. Het eerste, voor mij, bekende gezicht in Nigeria. De eerste die ik kon vertellen hoe rot ik me voelde. De eerste schouder die nat is geworden van mijn tranen. Gelijk zijn we de ‘resource room’ in gedoken met de deur dicht zodat ik niet meteen alle gezichten vol medelijden hoefde te zien. Achteraf bleek het vooral dat mensen niet eens wisten waarom ik zolang in Nederland verbleven had, dus moet ik nog vaak vertellen waarom ik er zo belabberd uit zag.
Nu na de lunch en na een gesprek met Yakiem, mijn programma officer, en ben ik iets rustiger. Ik denk dat ik nu ook wat benaderbaarder ben. Nigerianen houden niet zo van mensen die in het openbaar tranen tonen. Ze weten zich geen houding te geven, waardoor je van de vage situaties krijgt. Mensen die weg lopen, mensen die zeggen ‘dit kan je niet blijven doen als iemand naar je familie vraagt’, mensen die je uit de weg gaan. Ik had me daar wel wat op voorbereidt, het koude ontvangst of de afstandelijkheid, maar om het zo te ervaren is raar. Wel mag ik van VSO nog in Abuja blijven zolang ik dat nodig heb. Ik hoef niet meteen door te reizen naar Lafia. Ze raden me het zelfs af. Dat is dan wel weer goed en hart verwarmend.
Ik kan hierdoor dus eerst weer even tot rust komen en mijn volgende vlaag van eenzaamheid te kunnen incasseren. Ten minste ‘eenzaamheid’ is wat ik oprecht voelde gisteren toen ik op mijn hotel kamer zat. Een hotelkamer in een hotel dat ik niet kende. Een hotelkamer dat leek op een peeskamer met de condooms naast het bed op het nachtkastje. Een hotelkamer met een kast die niet dicht kon; met een douch die niet aangesloten was; met een rol wc-papier dan niet genoeg was voor 1 huilbui.
Ik denk dat ik de ervaring van gisteravond wel de meeste verschrikkelijke ervaring van mijn verblijf in Nigeria kan noemen en ik denk (hoop) dat er nooit meer zo’n ervaring bij komt.
Ik wil iedereen die dit leest en mij op welke manier dan ook gesteund heeft in de afgelopen tijd ontzettend bedanken voor het support. Ik heb daar heel veel kracht uit kunnen halen en het maakt het nu makkelijker om mijn eigen keuzes te maken. Keuzes die me nu zeker in een dubio zullen laten zitten tussen hier blijven en in Nederland solliciteren. Ik weet dat ik in Nederland een grote groep mensen heb bij wie ik thuis kan komen. Dat is iets wat ik me gisteravond ten volle uit heb gerealiseerd.