Mijn lieve mam

Op zaterdag 10 september heb ik, samen met familie, vrienden, collega’s en kennissen, definitief afscheid moeten nemen van mijn moeder. Een afscheid die me zwaar valt. Niet alleen omdat ik het nog steeds niet kan bevatten, maar vooral omdat ik het gevoel heb dat wel elkaar niet beter leerden begrijpen.
Mijn moeder en ik hebben niet altijd op 1 lijn gezeten. Communicatie tussen ons was niet altijd even gemakkelijk. Vaak begreep ik mijn moeder niet of wilde ik niet naar haar ‘commando’s’ luisteren. Het dwingende opdragen van taken in het huishouden is daar een voorbeeld van, ik ging er eigenlijk altijd tegen in met ‘Waarom moet ik dat doen?’, ‘Je mag het ook gewoon vragen hoor!’, ‘Waarom hoeven de jongens nooit ……..?’.
Nu pas, sinds een goed jaar, ben ik mijn moeder echt gaan begrijpen en waarderen. Jammer dat het zo kort is geweest. De band tussen mijn moeder en mij was sterk, altijd al, maar ik erkende het pas vorig jaar, na de reis die ik met mijn vader door Rusland gemaakt heb. Nu pas merk ik hoeveel ik op haar lijk en hoeveel ik van haar geleerd heb. De dwingende verzoeken (die ik eerder als commando’s omschreef) zijn misschien wel goed voor me geweest.

Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik het ouderlijk huis uit moest. Twee van ons in een huis werkt niet. We hebben alle beide onze eigen vaste patronen en die pasten niet echt bij elkaar. Ik ben dan ook snel na de havo op zoek gegaan naar een eigen plekkie. Met gemengde gevoelens van trots en verdriet hebben mijn ouders me geholpen met een kamer te vinden in de omgeving van Velp. Mijn moeder was wel gerustgesteld toen ik koos voor een kamer bij de familie Lowenthal. Na een jaar had ik het in Velp wel gezien en wilde ik naar Leeuwarden. Mijn moeder: “Als je in Leeuwarden gaat studeren kun je ook wel weer thuis komen wonen.” ‘Dacht het niet’ was mijn reactie. Mijn moeder heeft wel altijd mijn slaapkamer gehouden zoals ik hem verlaten heb. Waar de kamer van mijn broers gelijk van ander behang en andere meubels werden voor zien na hun vertrek, is mijn kamer nog steeds de ‘tienerkamer’ die ik achter gelaten heb op mijn achtiende.
Toen ik een baan ging zoeken had mijn moeder al wel door dat dit niet direct in de buurt zou zijn en dat ik de band met thuis zeker wel zou bewaren. Ze kon mijn keuze voor Zutphen zelfs wel waarderen, een leuke stad in een leuke omgeving waar mijn vader en moeder leuk konden fietsen. Ook het winkelen in het historische centrum vond mama altijd leuk. Mijn moeder was trots op mijn huisje in de Baankstraat. “Goede keuze, leuke buren, grappig huisje.” Het werd dan ook gelijk opgevrolijkt met een nieuw glas-in-lood raam.
Achter af, nu ik er zo over nadenk, werkte mijn moeder voor ons. Om mijn vader, broers en mij iets extra’s te kunnen geven. Hoeveel cadeaus of andere dingen hebben we wel niet van mijn moeder gekregen, dat ze zei “daarom werk ik toch?”.
Hetzelfde als ik dan nu uit Nigeria thuis kwam, er werden steevast shopdagen ingepland en op die dagen moest ik dan strijden om mijn eigen boodschappen te betalen. Naar Nigeria…… een stap waar mijn moeder volgens mij wel trots op was, maar ook eerst wel even moest verwerken. Tijdens de eerste verjaardag van de tweeling heb ik verteld dat ik had gesolliciteerd bij VSO en dat ik uitgenodigd was voor een assessment. Mijn moeder’s eerste reactie was: “O…., dat is niet zo mooi.” Pas toen het duidelijk werd dat ik goed voorbereid naar Nigeria zou gaan en dat ze haar angsten op mijn afscheidsfeestje kon delen met anderen (familie en mijn vrienden) kon ze meer begrip krijgen voor mijn keuze. Nu zal ik haar telefoontjes op de maandagavond gaan missen. Steevast op maandavond rond 21.00 uur kon ik een telefoontje verwachten van mijn moeder. Een moment dat zij alleen was omdat mijn vader naar de muziek was en zij terug was van het fietsen met de vrouwen. Gezellig kletsen over het weer, mijn blog en koetjes en kalfjes.

Ik ben echt heel blij dat ik mijn moeder ben gaan begrijpen. Helaas is het veel te laat geweest. Had nog zoveel met haar willen delen. We waren zo verschillend en stiekem toch zo hetzelfde.