Lieve schoonzus!!!

Net uit het busje gestapt van een lange rit uit Abuja. Een rit die normaliter niet langer duurt dan 3 uur duurde vandaag 5 uur door een verkeersopstopping. Helaas had ik mijn camera niet op zak anders had het de chaos kunnen laten zien in plaats van beschrijven. Voor te beeld denkers is dit misschien net zo leuk. Onder het genot van een wel verdiende erwtensoep, de stukjes worst moet ik er zelf bij fantaseren maar dat maakt niet uit, en bitterkoekjes zit ik dit nu te schrijven.( Anders was er niet zoveel in huis toen ik thuis kwam). Dank je wel Roelie! Elke keer als ik een beetje in het nauw zit met eten heb ik nog wel iets Hollands dat ik uit de kast kan pakken;-)

Na een goede vergadering en een avondje stappen in Abuja ben ik vanochtend weer eens in het ov gestapt. Het ov hier bestaat uit kleine busjes of gewone personen auto’s die mensen van de ene naar de andere plaats brengen. De busjes hebben vaak 3 of 4 banken en naast de chauffeur 2 zitplaatsen. In totaal passen er dus in een auto met 3 banken 14 passagiers + een conducteur en chauffeur in een busje (totaal 16 mensen). In een personen auto passen over het algemeen 6 passagiers en een chauffeur of als er een extra bank is geplaats in een stationwagon 3 extra.
Vandaag zat ik gelukkig voor in een busje op de middelste plaats. Toch een beetje voordeel met mijn lengte en kleur. Als ik op een bankje zit wordt ik minder blij aangezien ik vaak mijn knieen niet kwijt kan. Er is me zelfs wel eens gezegd dat ik voor twee personen moet betalen omdat ik schijn op het bankje zat. Heb toen maar gevraagd of hij een bijl had om mijn benen een stukje korter te maken. Hij wist niet zo goed wat hij met die opmerking moest.
Maar vandaag dus geluk! Voor in, helaas middelste stoel, maar genoeg beenruimte en niet klem tussen zwetende mensen. Dit keer dubbel geluk want naast de 16 passagiers pasten er ook nog wel 5 kinderen bij. Van die kinderen bleek al tijdens het wachten tot het vol raken van het busje, dat een van de kinderen in de broek (al dan niet rok gepoept had) De geur was overduidelijk diarree. Het voordeel van voorin zitten is dan dat de ramen altijd openstaan als zijne de airco. Dus de wind waait de geur verder het busje in en niet naar voren.
Al met al heb ik 45 minuten moeten wachten tot alle plaatsen in het busje naar behoren bezet waren en alle bagage miraculeus in het busje was verdwenen. Met dit volle stinkende busje zijn we vertrokken naar het dichtstbijzijnde pompstation. Want een ov-busje staat nooit met een volle tank passagiers te laden. De chauffeur heeft het geld van de passagiers namelijk nodig om benzine te kopen. De chauffeur, een jonge gast (normaal niet zo gunstig), was handig en had zo de tank vol en de weg naar Lafia ingezet. Hij reedt bewonderingswaardig netjes met 120 km/u over de vierbaans weg en na Keffi met diezelfde snelheid over een 2-baansweg. Hij hield aardig afstand tijdens het afremmen, kwam namelijk niet dichterbij de voorligger dan 3 meter en gebruikte zijn spiegels goed bij het inhalen. Na twee uur rijden waren we Akwanga al gepasseerd.
Maar vlak na Akwanga begon het avontuur van de dag. Een opstopping in de heuvels van Eggon. ‘Ergens 2 km verderop is een ongeluk geweest, gisteren tussen twee trucks’: zei de chauffeur toen ik hem vroeg of hij wist wat er aan de hand was. Een aantal passagiers zagen de bui al hangen en vroegen geld terug om vervolgens te voet verder te gaan, in de hoop verderop een okada (motortaxi) of auto te vinden die hun mee verder naar Lafia te nemen.
Ik ben blijven zitten in de hoop dat we een creatieve chauffeur hadden en dat was een goede gok. Hij wist overal de gaatjes te vinden en nieuwe wegen aan te leggen. Nieuwe routes over nog niet gebaande wegen naast de opstopping. Het leverde vele boze gezichten op en een botsing met een okada maar we hebben er maar 3 uur extra over gedaan ipv de vele uren die sommige auto’s zichtbaar al hadden staan wachten. De opstopping was voor ongeveer 2 km tot het ongeluk en 15 na het ongeluk, omdat veel truck hun vracht niet kunnen trekken en oververhit raken en daarmee de opstopping groter en groter maken.
Uiteindelijk waren we uit de chaos met nog 15 mensen in het busje toen een van de moeders begon te schreeuwen van pijn. Bleek dat ze haar enkel had geblesseerd voor het instappen in Abuja, maar door het lange zitten was haar enkel gaan kloppen en bij elke hobbel zag je haar dochtertje radelozer worden. In Lafia is ze de bus uitgezet op de plek waar ze wilde zijn en we zijn doorgereden.
Dus nu eindelijk thuis aan mijn ontbijt/lunch en diner, zijne erwtensoep uit een pakje en bitterkoekjes. Dankjewel Roelie!