Zomaar .... verdwenen

Deze week zijn er weer genoeg dingen gebeurd, maar voordat ik daar een aantal dingen uit oplicht wil ik jullie even voorstellen aan Jane en Vonny. Vonny is een Ierse internationale vrijwilliger die net als ik als teacher trainer hier in Nigeria zit. Ze hoort normaal in het uiterste noorden te zitten, in Gummel in Jigawa state, waar ze de bijnaam ‘kleine dwerg’ heeft gekregen. Ze werkt op ‘the College of Education’ en ontwikkeld trainingen voor de docenten van het college, maar ze is nu al sinds 6 januari in Abuja. Ze zit hier eigenlijk een beetje vast. Ze kon eerst niet terug door de staking en nu mag ze niet terug door de bommen in Kano. Ze zit dus vast in het huis van Bola waar ik ook logeer. Tijdelijke huisgenoot dus.
Dan is er Jane (ook niet te groot), een ex-vrijwilliger, ze is nu country director van Christian Aid en een goede vriendin. Ze woont hier in Abuja en kan niet echt aarden in het leven van de expats dus gaat graag met ons ‘de vrijwilligers’ om. Dus afgelopen zondag kwam ze na een dag hard werken gezellig bij ons langs voor een biertje. Wat ze wel vaker doet, deze zondag zouden we naar een ‘beergarden’ bij ons in de buurt gaan. Het was 7 uur in de avond en al donker. Ik zei: ‘het is niet zo ver dus we kunnen wel lopen.’ En de ‘beergarden’ was ook niet zo ver, maar gesloten. Dus dan maar iets verder lopen…… en dat hadden we beter niet kunnen doen.
We liepen met z’n drieën gezellig kletsend naar een plek waar ik dacht dat nog een gezellige tuin was waar je wat kunt drinken. Gezellig totdat Vonny en ik ineens ‘no, you don’t’ horen van de plek waar Jane had gelopen. Ja, had gelopen…..want op het moment dat wij doorhadden wat er was gebeurd lag Jane al onder aan een talud in een worsteling met een grote zwarte man. En met groot bedoel ik een man die een keer zolang is als zijzelf. Het volgende wat we horen is ‘Help me’, niet heel hard maar smekend. Dan komen Vonny en ik pas in actie. Raar eigenlijk dat je in een paar seconden het gevoel kan hebben dat je een hele film aan je voorbij laat gaan. Maar we komen in actie na die paar seconden. Al krabbend en slaand proberen we de man bij Jane weg te krijgen en haar tas (want daar ging het om) terug te pakken. De man kiest uit eindelijk eieren voor z’n geld als hij merkt dat de drie dames het er niet bij laten zitten en als Jane er een stok bij pakt (nou een stok…… meer een rietstengel, maar dat maakt niet uit). In een flits kijk ik om me hen en zie ik Vonny nergens. Misschien is ze hulp gaan halen? Misschien is ze uit angst weggerend? Dus ik ren het talud weer op om te kijken. Geen Vonny en daar beneden is Jane de man nog steeds aan het slaan met haar stok. Dan maar weer terug om haar te helpen….. weet niet zo goed hoe maar ja. Dan loopt de man echt weg en horen we: ’Help me, I am stuck.’ En zien we Vonny op haar rug in een mega gat liggen. Ze kan zich nog maar net schrap zetten om niet echt in het gat te vallen. Jane helpt haar er uit en ik sta nog op de uitkijk of de man niet terug komt. Als Vonny uit het gat gehezen is beginnen ze beide wanhopig met de handen door het gras te maaien. Ze zoeken iets….. ze zoeken een ring van Jane die ze in het gevecht verloren is. Dan komt de man terug, waarschijnlijk omdat hij nieuwsgierig is waarom wij daar nog steeds zijn. Ik geef rustig maar doch dringend het advies aan de meiden om het zoeken te staken en morgen als het licht is terug te komen voor de ring en nu toch echt weg te gaan voordat de man weer iets in zijn hoofd haalt. Als we halverwege het talud zijn horen we de man, zo typisch als Nigerianen dat kunnen, ‘Sorry’ zeggen. ‘Sorry, Sorry he’ :zeggen. Ik kan niet anders dan even reageren met een snauw dat sorry niet echt gepast is als je opzettelijk iemand van een tas wilt beroven.
Thuis besluiten we om de lichamelijke schade eens op te meten aangezien Jane aardig wat bloed op haar shirt had en maar gewoon de restjes van de vorige dag op te eten. Er was geen echte lichamelijke schade alleen wat schaafwondjes en blauwe plekken. Het bloed moet dus wel van de man geweest zijn. Beetje trots waren we toch wel.

Voor Vonny was dit avontuur het tweede op een dag. Twee keer een beroving op 1 dag. Mij was zoiets nog nooit eerder overkomen. Ik heb me toch nog toe altijd heel veilig gevoeld maar sinds dit voel ik me iets ongemakkelijker als het donker is en je ergens op een taxi staat te wachten.