Sheraton

Ik merk dat ik de laatste tijd meer beleef dan ik werkelijk kan beschrijven in de tijd die ik nog over heb naast mijn werk. Mijn wereld hier is wel een beetje omgekeerd sinds ik national coordinator voor het Nigerian Graduate Volunteering Programme ben. ‘Lange dagen in kantoor en dan nog niet klaar met je werk’ tegenover voorheen ‘lange dagen in kantoor en nog steeds niet echt iets kunnen vinden om te doen’. Waar ik eerder veel tijd en zin had om wat door Nigeria rond te reizen zit ik nu graag thuis achter mijn laptop of nog liever op de bank met mijn boek. En sinds gisteren is daar een nieuwe optie bij gekomen: squashen in het Sheraton.
Afgelopen vrijdag is het eigenlijk allemaal een beetje begonnen. Vonny en ik waren naar het ‘Arts and Crafts’ dorp geweest omdat ik moest overleggen met een kunstenaar die mij gaat helpen tijdens een workshop. Na het overleg hebben we natuurlijk nog even wat rond gelopen als ware toeristen snuffelend tussen alle kettinkjes en oorbellen. Toen we echt klaar waren met het ‘Kom hier ik verkoop echt iets speciaals’ terwijl alles veel van het zelfde is, zijn we op zoek gegaan naar een taxi. Niet echt eenvoudig bij dit dorp, aangezien auto’s er met een gemiddelde snelheid van 90 km/u langs scheuren. Het is beter om over te steken en ergens bij het Sheraton een taxi te pakken, hoewel je dan wel sterke onderhandelingstechnieken nodig hebt om voor een normale prijs naar huis gebracht te kunnen worden. Maar ja beter dat dan heeeel lang wachten. Tijdens het oversteken bedacht ik me dat het Sheraton misschien wel squashbanen heeft en dat ik dat eigenlijk wel wilde checken. Vonny was het helemaal met me eens en zei dat ze eigenlijk wel een echte kop koffie lustte, dus ….
Met een kop koffie van 700 Naira (2/3 van ons dagelijkse budget) voor ons neus zaten we te wachten tot er mensen bij de squashbaan naar binnen zouden gaan. Ondertussen ook maar even een Servische vriend gebeld die zijn kantoor in het Sheraton heeft om wat bij te kletsen ….. en natuurlijk, zo onbeschaamd ik al ben, …..om onze koffie te betalen. Het mooie in dit is dat Vonny nog relatief jong is in Nigeria en dat ze elke keer vol verbazing kan reageren op mensen die een rekening voor je betalen. Ze had, nadat hij weg was en ik bij squash naar binnen was gelopen, netjes om de rekening gevraagd. Schattig zo onschuldig hoe ze toen kon reageren dat Bratislav de koffie betaald had.
In de squashhal heb ik even met een Amerikaan gekletst. Hij zat te wachten op zijn partner en de coach. Hij nodigde mij uit voor een partijtje squash de volgende morgen, wat ik natuurlijk accepteerde. Eindelijk squashen!
De volgende dag heb ik zeker 2 uur op de baan gestaan met Steve, de Amerikaan, en Hans, de Deense piloot waarna we door de algemeen manager van het hotel uitgenodigd waren voor lunch. Helaas was de lunch geen vol Deense lunch met eieren en kaviaar, want de eieren waren bedorven maar we zaten er wel met een heerlijke wijn en goede discussies. Nu vandaag met de manager op de baan kijken of ik hem ook kan verslaan.