een brief aan VSO Nigeria

Vandaag was het dan zo ver. mijn hoofd rustig genoeg om mijn gedachten over het project waar ik voor werk in het Engels op papier te zetten. Ik zeg rustig genoeg, omdat ik wel vaker heb geprobeerd mijn frustraties te uiten maar die keren eindigde dat in een onsamenhangend verhaal een veel tranen. Van de drie gevallen die ik me kan herinneren zijn er twee uitgelopen op janken aan de telefoon met VSO Nigeria.
Zoals je nu al merkt kan ik zo af en toe een aardig emo-konijn zijn (een bijnaam die ik van mijn ex-collega Piet heb gekregen). Ondanks dat ik niet zo heel graag mijn echte frustraties bloot leg (misschien trekken mensen verkeerde conclusies) wil ik ze toch ook graag delen zodat jullie een beetje weten wat mijn werk zoal inhoud hier.

Ik werk voor een nationaal vrijwilligers project in Nasarawa State. In deze staat moet ik de nationale vrijwilligers die in het voortgezet onderwijs werken ondersteunen in hun doceer kwaliteiten. Althans zo zegt mijn placement omschrijving. Net als dat mijn placement omschrijving zegt dat ik werk in 4 scholen niet verder dan een uur van elkaar af. De werkelijkheid in de project is echter een beetje anders. Ik hoor in 8 verschillende scholen nationale vrijwilligers te ondersteunen. Sommige scholen zijn meer dan 2 uur van mijn woonplaats verwijderd en meer dan 4 uur van elkaar. Verder moet ik naast het ondersteunen van de vrijwilligers ook het programma kantoor ondersteunen in het organiseren van het programma. (dit stond trouwens ook in de placement omschrijving) Echter het ondersteunen betekent in dit geval meer ontwikkelen dan ondersteunen. Het project is een 3 jaar geleden ontwikkelt voor een kleine schaal en is (naar mijn mening) te snel te groot geworden voor de capaciteit van de verantwoordelijke mensen.
Ik zit op het moment dus op een wipwap van gedachten. Moet ik nu de algemene organisatie onderhanden nemen? Of moet ik gewoon stoïcijns op mijn plek blijven en niets doen? Wie mij een beetje kent weet dat het laatste geen optie is voor mij. stoïcijns niks doen..... weet niet eens wat dat is. Maar daar ligt dus ook gelijk mijn frustratie. Ik zie mega veel werk waar de algemene organisatie mee geholpen moet worden. Ik zie mega veel gaten in de capaciteit van bepaalde mensen. Wat moet ik doen? Ik heb nu voor, volgens mij, de derde keer mijn oprechte zorgen laten blijken. Ik hoop dat er dit keer wel gereageerd wordt op een manier die past bij mijn manier van denken.
Ik heb ze zelfs een aantal oplossingen gegeven dit keer. Eén van die oplossingen is stel een capacity builder aan op het landelijke niveau van deze organisatie zodat daar hulp komt bij het overzien van dit grote project. De tweede oplossing is regel een samenwerking met een NGO die gespecialiseerd is in het aansturen van Nationale vrijwilligers en de derde oplossing die ik gegeven heb is maak het allemaal kleiner en behapbaar zodat een internationale vrijwilligers het allemaal zelf kan draaien.

Misschien een beetje onsamenhangend verhaal maar ja het is een verhaal over frustraties en die zijn vaak wat onsamenhangend in mijn hoofd. hoop dat ik snel weer wat orde op zaken kan stellen.