een Nigeriaanse vriendschap

Wat doe je als je gebeld wordt door iemand die je een keer gezien hebt en waarmee het toen heel goed klikte op de laatste avond bij het kampvuur*? Wat doe je als je die persoon amper kan bereiken doordat hij ergens in het regenwoud werkt? Nou wat doe je? En als ik je vertel dat de volgende keer dat je hem weer kan zien afhangt van je portemonnee of zijn sporadische kansen om uit het regenwoud weg te kunnen.
Ach ja, ik ben gegaan. Een weekend in het regenwoud tussen de apen en enge geluiden. De exacte reden waarom ik ben gegaan weet ik nog steeds niet echt; was het nou om Majeed, de dierenarts van Afi, weer te zien of was het nou gewoon omdat ik weer naar Afi wilde? Maakt niet uit het is beide een aardige reden om 20.000 Naira voor een weekend te reserveren in mijn budget. (Ik krijg 36.000 Naira zakgeld per maand). Dus afgelopen weekend was het zover. Ik had nog wat meer mensen gevraagd om mee te gaan, maar niemand had de tijd of het geld, dus dan maar alleen. Mijn eerste keer echt alleen aan het reizen in Nigeria! Spannend.
Het laatste stukje van de reis naar de ranch is altijd een avontuur ansich, maar nu helemaal nu het regenseizoen in volle gang is. Het laatste stuk is tijdens het droge seizoen is een klein uurtje achter op een motor over een zand weg het regenwoud in. Het gaf mij de eerste keer het gevoel in een kleine achtbaan te zitten. Nu was het meer een off-the-road-rollercoaster-ride voor de gevorderde motorrijder over een zeer gladde modder weg. Gelukkig had Majeed één van zijn mannen naar het dichtstbijzijnde dorp langs de hoofdweg gestuurd om mij daar op te pikken. Het scheelde geld en ik kon er aardig vanuit gaan dat deze man geen echte risico’s zou nemen. De rit duurde nu 1.30 uur en ik heb 4 keer een helling moeten lopen omdat het de glibberig was en Emmanuel het niet con garanderen dat hij niet zou vallen.
Uiteindelijk aangekomen in de ranch stond Majeed me al op te wachten. Eerst een beetje onwennig, omdat hij waarschijnlijk nog steeds niet zeker wist of ik nou wel of geen relatie had met Mike. Hij bracht me naar mijn hut met uitzicht op groep 1 en liet me routinematig het toilet en de douche zien, stelde me voor aan Pieter (een Nederlandse vrijwilliger in Afi of meer iemand die is blijven plakken tijdens een reis) en aan Jens (een Amerikaan die als vrijwilliger in Afi werkt aan een nieuw verblijf voor de chimpansees) en nodigde me uit te gaan zitten in de centrale ruimte. Die avond heb ik couscous gekookt en heb ik Majeed en collega Ligretto geleerd. Erg gezellig.
De zaterdag was de dag van rondje langs de 6 afgezette stukken woud waar verschillende groepen drills leven en natuurlijk naar de chimps. Ze blijven mijn favoriet. Toen samen met Majeed de canopi walk gedaan en naar de ‘grote’ waterval gelopen. Daar hebben we een poos gezeten en gekletst zonder afluisterende oren. Gekletst over vanalles en nog wat, maar vooral over familie, vriendschappen en relaties. Yep daar heb je hem….. relaties. Ik kan niet zeggen dat er een duidelijke aantrekkingskracht is tussen Majeed en mij maar er is wel iets…… Iets vaags. Iets wat Majeed wilde verkennen op zijn Nigeriaanse manier. En dat is moeilijk uit te leggen. Het gevolg was dat we hand in hand terug naar het kamp liepen en dat die avond we op de veranda van mijn hut naar de sterren gekeken hebben.


*Voor de mensen die mijn Engelstalige blog niet (kunnen) lezen een kleine up-date over mijn eerste keer in Afi. (Afi is mijn afkorting voor de Afi Drill Ranch tussen Obudu en Ikom in Cross River State.) Mike, een vso-er uit Canada (is inmiddels alweer thuis), had mij tussen kerst en oud-en-nieuw uitgedaagd om naar Afi te komen. Hij zou vanuit Calabar reizen en ik vanuit mijn huis in Lafia. We hebben toen, bang als we waren voor een stigma, de mensen in Afi voorgehouden dat we een stel waren en dat het dus oke was om een hut te delen. Ik werd dus toen ook consequent mevrouw Micheal genoemd . Op de laatste avond hadden we een kampvuur en Mike was daar niet bij, hij was erg moe en was vroeg gaan slapen. Bij dat kampvuur ben ik in gesprek geraakt met de dierenarts van de Ranch, Majeed, en het was een leuk gesprek. Een vrij persoonlijk gesprek. Het klikte tussen ons en ik heb hem beloofd terug te komen tijdens het regenseizoen wanneer er voor hem weinig gasten zijn en dus eenzaam is op de ranch.

Dit is meer een verhaal over Majeed dan echt over de Ranch, maar de ranch is echt super! al is het alleen al vanwege de moeilijkheidsgraad om er te komen en het gevoel van 'er echt uit zijn'.