de laatste lange trip

Het is raar om zo naar een eind toe te werken. Op zich gaat alles nog best okay, mijn dagen gaan voorbij als wolken in de lucht. Geen echt gekke dingen die gebeuren of zoiets. Ben me alleen sinds vorige week echt aan het realiseren dat ik over drie weken Nigeria ga verlaten. Een land waar ik toch een goede band mee heb opgebouwd. Veel vrienden gemaakt. Veel leuke en minder leuke dingen heb meegemaakt. En veel gereisd, ook al was dit niet zoveel als ik had gehoopt toen ik hier kwam.
Mijn laatste grote trip heb ik net achter de rug. Ik ben een week naar Calabar en Akpap Okoyong geweest. Deels voor plezier en deels voor werk. Een klein (of misschien heel groot) project in een centrum voor beroepsonderwijs in Akpap Okoyong. Ik was uitgenodigd door Christine, de vrijwilliger daar, om te helpen het centrum beter op de kaart te krijgen. Hiervoor wilde ze een een curriculum voor de school ontwikkelen zodat ze het geaccrediteerd kan krijgen door de staat en officiele certificaten kan uitgeven. Een goed plan en een mooie gelegenheid om op kosten van VSO helemaal naar het Zuidoosten van Nigeria te reizen.
Een 12 uur durende busrit naar Calabar en een nacht daar had ik nodig om in Akpap aan te komen. Akpap is een kleine gemeenschap met een grote geschiedenis. Een Schotse non heeft daar in laat 1800 gevochten voor het levensrecht van de tweeling. Ze heeft ervoor gezorgd dat tweelingen in deze regio niet meer gezien worden als een vloek maar als een zegen. Je vindt hier dan ook allemaal beelden van haar met een tweeling op de arm. Ze heeft nog veel meer goede invloed gehad op het leven hier en dat is waarom een Schotse nazaat een NGO is gestart in haar naam in Akpap Okoyong, Mary Slessor Foundation. In deze NGO zijn drie ontwikkelingsprojecten georganiseerd: een training centrum voor beroepsonderwijs, een kliniek voor basis gezondheidszorg en een palm olie productie fabriek.
De school heeft een groeiende populatie van ongeveer 27 studenten, vooral jonge mannen en vrouwen zonder opleiding en werk, en bied opleidingen tot lasser/monteur, timmerman en mode ontwerper. Er zijn 5 trainers die allemaal goed werk verrichten en erg enthousiast zijn over het werk van de foundation. De sfeer is geweldig! Het was een goede week waarin ik de trainers veel moest stimuleren na te denken over hun werk en lessen. Het was een uitdaging maar we hebben een beginnetje voor het curriculum. Nu mag Christine verder bouwen en kan ik haar vanaf een afstand ondersteunen.
Omdat de workshops elke middag na 3 uur moesten plaatsvinden had ik elke ochtend wat tijd om de omgeving te ontdekken. En die is mooi! En rustgevend! Denk dat als ik een placement in dit dorp of deze omgeving had gehad wel had willen blijven. Het is zo totaal anders dan Abuja. Christine nam elke morgen de tijd om met mij de omgeving te ontdekken en elke avond om een biertje te drinken. Nou ja …. Een biertje? Nee meerdere biertjes en een joint, dat is meer de lokale cultuur. Welkom in Cross River! De staat waar drinken en roken onderdeel van de moderne cultuur zijn.
De foto’s geven een beetje een indruk van de sfeer en de omgeving.
De laatste dag ben ik met de boot van Creek town, een oude koloniale stad (maar een paar huizen groot) naar Calabar zuid gevaren. Erg speciale ervaring, en dat niet alleen voor mij maar ook voor mijn medepassagiers. Ze konden maar niet begrijpen dat ik met hun in de boot wilde. Dat ik uberhaupt in een boot durfde. Of ik wel kon zwemmen en dat ik vooral niet op de rand mocht zitten omdat het water gevaarlijk was. Na een kleine uitleg dat ik graag foto’s wilde maken waren ze okay dat ik plaats nam op de rand zolang ik maar bleef zitten op de dwarsligger. Aandoenlijk om zulk medeleven te krijgen.
In Calabar heb ik twee nachten bij Jennifer, een vrijwilliger voor GPI, gelogeerd. De hele zaterdagmiddag hebben we de tijd genomen om Calabar te voet te ontdekken. We zijn begonnen met een rond wandeling door Duke town, het oudste en armste gedeelte van Calabar. Erg vreemd om mooie oude statige gebouwen zo vervallen te zien en dat er nog steeds gezinnen in wonen. De meeste mensen hier verdienen een beetje met visserij en boten bouw. Tijdens het schieten van een van mijn foto’s in dit deel van de stad werden we bijna gearresteerd door het leger. Ik wilde een visser fotograferen die aan het vissen was in zwaar verontreinigd water, toen Jennifer een ‘tss’ hoorde. Pas toen zagen we dat de legermannetjes bijna in mijn foto waren. Na een klets praatje konden we gelukkig weer doorlopen en hoefde ik de foto niet te wissen. Daarna zijn we naar het nationaal museum gelopen, maar helaas was dit gesloten. Ach ja, met de zonsondergang aan de water kant was het toch allemaal een heerlijke dag.
En op de 14 uur duurden terugweg kon ik alleen maar denken aan ….. dit was mijn laatste echte trip voordat ik naar Nederland terug ga. Ik was van tijd tot tijd een beetje sentimenteel als ik naar buiten keek, het landschap in me opnam. Ik ga Nigeria echt wel missen.