elk nadeel heb z'n voordeel

Ik zit nu al een week te wachten om weer terug naar Nigeria te kunnen een week extra in Nederland. Eerst was ik er erg van in de war, zeker toen mijn vlucht voor de tweede keer werd verzet. Toen werd ik verdrietig en snel daarna zag ik er ook de voordelen van. Ik kon zo namelijk ook nog weer vriendinnen zien die ik in eerste instantie tijdens dit bezoek niet zou zien.
Zo ben ik gisteren bij Liesbeth en Marcel geweest. Liesbeth was de eerste die positief reageerde op mijn wanhoop oproep op facebook om mijn nieuwe tijd te vullen. Liesbeth had wel zin om met me te borrelen in Zutphen. Borrelen! Lang niet gedaan, dat gewoon in een kroegje zitten lekker wijntje erbij en kletsen. Zoiets kan in Nigeria niet zo goed. Je kunt wel borrelen …. Ik had immers de vrijdagmiddagborrel in Lafia geïntroduceerd, maar dat is dan buiten op een terras met blauwe plastic stoelen en de keuze uit een Smirnoff Ice of Star, Harp of Gulder (als betaalbare opties voor ons als vrijwilligers). Dan heb je nog het onderdeel gezellig kletsen in de kroeg. Dat is door het geluidsniveau op de terrassen in Nigeria niet echt mogelijk. Toch als je met internationale vrijwilligers bent probeer je het. Maar vaak als je alleen met een groep Nigerianen op dat terras zit kijken ze voetbal of zeggen ze niet echt heel veel. Ook zijn het dan vaak alleen maar mannen (niet altijd een probleem natuurlijk, zeker niet als het ‘interessante’ mannen zijn) en de meiden die er dan bij zijn zeggen echt niets.
Dus borrelen is wel anders in Nigeria. Dan zijn Liesbeth en ik vrijdag bij verschillende kroegjes wezen kijken, je zou het een kleine kroegentocht kunnen noemen. Dat heb ik in Nigeria eigenlijk nog maar een keer gedaan en dat was in Abuja. Daar zitten de terrasjes relatief dicht bij elkaar. In Lafia was er niet zoveel keuze.
En als slot van de avond zijn Liesbeth en ik met wat anderen nog naar ‘la byciclette’ geweest om de avond dansend af te sluiten. Nou dansen in Nederland is heeel wat anders dan in Nigeria. Hierover moet ik toch oordelen dat dansen in Nigeria leuker is, zeker als je met een gemengde groep weg bent. In Nederland staan voornamelijk vrouwen op de dansvloer, in Nigeria zijn het vooral de mannen. Het grootste verschil zit dan ook nog in de binnenkomst in een dancing. Als je in Nigeria een dancing binnenkomt zie je de gasten netjes op een stoel achter een tafeltje zitten. Allemaal netjes opgesteld in rijen met het gezicht naar een podium als dat er is. Mensen zitten dan te luisteren naar de muziek, een beetje kletsen (als de muziek dat toelaat) en alcohol drinken. Als er dan een nummer wordt gespeeld of gedraaid dat iemand leuk vind dan gaat de persoon naast of achter zijn stoel staan dansen. Gewoon lekker dansen voor jezelf omdat jij de muziek lekker vind. Makkelijk toch. Heerlijk om naar te kijken. En het rare is. In Nederland voel ik me altijd bekeken als we stappen. Ik heb altijd zoiets van ‘heb ik wel de goede kleren aan?’, ‘Zit mijn haar wel goed?’, ‘Dans ik niet te vreemd?’ oftewel ‘waarom kijkt iedereen zo?’ of ‘waarom kijkt niemand?’. Ook toen ik vorige week met Barbara was wezen dansen merkte ik dit systeem van ‘kijken en bekeken worden’. Ik Nigeria wordt ik ook wel bekeken maar dat is dan veel meer omdat ze zich verwonderen over het feit dat ik kan dansen. Ze zijn volledig van de kaart als ik mijn kont net zo goed kan wiebelen als een gemiddelde Nigeriaanse vrouw van mijn leeftijd.
Een heerlijk vrij gevoel kan het dansen in Nigeria geven. Niks moet alles mag. Niet denken dat ik het altijd even leuk vindt om te dansen in Nigeria, soms zijn mannen wat te opdringerig.

Als je het uitgaansleven zo een beetje vergelijkt zijn er dus duidelijke verschillen en hebben beide culturen wel wat. Ik mis, als ik in Nigeria ben, de kroegjes zoals we die in Nederland kennen en ik mis het dansen in Nigeria als ik in Nederland op een dansvloer sta.