Ongezond verhaal

Ongezond verhaal
Ik weet niet wat het is maar in de laatste 4 maanden achtervolgd het ongeluk ons, familie De Wit wel een beetje. Het volgt eigenaardig. Een boel vraagtekens komen op als ik terug kijk. Wist mijn moeder iets wat ze niet met ons deelde? Heeft zij in haar laatste weken, dagen iets gemerkt? Wat zou mijn moeder doen of gedaan hebben als mijn vader gediagnostiseerd was met kanker? Hoe zou zij hebben gereageerd? Ik weet het niet en we zullen nooit antwoord op deze vragen krijgen. Ik weet ook dat als ik te veel over dit soort vragen ga nadenken, ik mezelf ongezond maak van verdriet en stress.
Niet alleen dit soort piekervragen maken me ongezond, ook het eten in Obi. Iets wat gewoon een normale werkdag met schoolbezoek was bleek achteraf een dag waarop ik voedselvergiftiging op heb gelopen. De dinsdagochtend werd ik door mijn eigen lijf gewekt. Ik wordt nooit wakker om naar de wc te moeten. Mijn lichaam is wat dat betreft goed geprogrammeerd. ‘Als ik wakker wordt moet ik naar de wc’ en niet ‘als ik naar de wc moet word ik wakker’. Behalve deze dinsdagochtend mijn darmen speelden op en mijn maag kon het ook allemaal niet meer aan. Diarree en overgeven. Alles als stromend water. Gewoon eng. Ik had dit nog nooit zo meegemaakt. Toch maar weer even in bed want het was nog maar 4 uur in de ochtend. Om 4.30 weer naar buiten, maar even op een krukje bij mijn algemene afvoer zitten. Dan toch maar weer naar de wc. En nog een keer, en nog een keer. Alleen maar water. Dan maar meer kleren aan, het was zo koud. Nog meer water, nog meer kleren. Niet gezond, dus om 7 uur toch maar mijn baas gebeld dat ik ziek was en niet naar kantoor zou komen. Hij heeft waarschijnlijk genoeg in mijn stem gehoord om zich zorgen te gaan maken want zijn reactie was: ‘Als ik naar kantoor ga kom ik eerst wel even bij jouw langs.’ Iets wat hij nog nooit gedaan heeft. Na 15 minuten toch ook maar een goede vriend gebeld. Iemand waarvan ik weet dat hij me goed ongezouten advies zou geven. Hij hoorde genoeg in mijn stem om gelijk binnen 10 minuten in mijn huis te staan.
Hij zei tegen mij dat ik me klaar moest maken om naar het ziekenhuis te gaan en dat hij dan de dokter alvast zou waarschuwen. Binnen 30 minuten zat ik op een bankje in het ziekenhuis te wachten tot de dokter me kon zien. Hij kwam binnen, zag mij en gaf gelijk de opdracht een prive kamer klaar te maken met schone lakens en een infuus. Mm, voor mij? Om eerlijk te zijn veel kon ik niet meer denken. Ik had het koud en voelde me beroerd.
Na de eerste zak met vocht en dextrose voelde ik me al een stuk beter. Na de tweede en derde had ik zoiets van nu is het wel goed nu kan ik wel naar huis. Maar er kwam nog een vierde, hier zat geen dextrose meer in, dus verbetering?! In de tussentijd vonden de zusters me zielig omdat ik alleen was. Niemand was er om voor me te zorgen, haar naam was Regina. In een Nigeriaans ziekenhuis is dat wel nodig, want zusters zijn hier niet om voor je te zorgen ze zijn hier om een infuus aan te leggen, bloed te prikken en te kletsen. Je moet je zelf wassen, of familie moet dat doen, je eigen bed verschonen en voor je eigen wc-papier zorgen. Geen service in een Nigeriaans ziekenhuis. Ik kreeg dus uit medelijden een persoonlijke zuster toegewezen die eten en drinken voor me kon halen of met me kon kletsen.
Na de derde zak kwam Yakiem op bezoek, we zouden die dag een belangrijke vergadering hebben met de nieuwe commissioners voor onderwijs, informatie en science and technical. Hij kwam verslag brengen van de vergadering, in zijn kielzog waren de country and regional director van VSO. Hoog bezoek dus!
Na het korte bezoek kwam Regina weer bij me zitten. Ik was te moe om te kletsen dus we sliepen beide. Laat in de middag toen ik aan mijn vierde zak lag kwamen Charles, de vriend die me hier gebracht had, en zijn vrouw even bij me kijken. Zooo lief …. Ze hadden sinasappels meegebracht. Niet echt het voedsel dat je mag eten als je diarree hebt. Maar wel een heerlijke geur als zij ze eten ;-).
Laat in de middag kreeg ik voor het eerst te horen dat ik de nacht moest blijven omdat ik rond middennacht nog een laatste zak moest krijgen. Geen leuk nieuws. Maar gelukkig kwamen Beatrice en Adetutu langs om gezellig samen tv te kijken. En wie was op tv toen we hem aanzetten? Ingrid in Obi. Half slapend half luisterend naar de meiden, lag ik op mijn te kleine bed.
De volgende ochtend om 7 uur was ik klaar wakker en verbaasd. Verbaasd omdat ik niet gewekt was in het midden van de nacht. Ik had geen infuus meer gehad die nacht. Ik voelde me ‘goed’, dus ben naar de receptie gegaan om te vragen of de naald uit mijn hand gehaald kon worden. Volverbazing keken ze me aan: ‘Maar je moet nog een laatste infuus?!’ ‘Nou dacht het niet ik wil naar een vergadering met de commissioner van onderwijs over mijn National volunteering programma.’ Ik heb mezelf dus maar ontslagen. Terug in mijn kamer stond Yakiem daar met 2 directeuren van het ministerie en kwam de commissioner binnen toen ik net iedereen verteld had dat ik mezelf had ontslagen. Alweer hoog bezoek!!!!