Weer een plek om af te vinken

Ik ben net terug uit Wukari, een stad in Taraba State. Een leuke stad die iets minder conservatief is dan mijn eigen stad Lafia. Ik durfde hier gewoon over straat te gaan zonder echt na te denken over mijn kleding keuze. Iets wat me in Lafia nog niet echt gelukt is. Moet altijd wel even stil staan bij mijn kleding keuze. Of het wel gepast is.
Ik was in Wukari voor een belangrijke bruiloft. Een vriend van mij, iemand die ik via tennis in Lafia heb leren kennen is zaterdag getrouwd mijn zijn ‘high school’ liefde. Deze vriend is niet zomaar iemand hij was, tijdens de ambtsperiode van de vorige gouverneur, hoofd van de beveiliging in Lafia. Een wel aangeschreven baan waar hij genoeg geld mee verdiende. Nu de gouverneur niet herkozen is, is hij weggepromoveerd naar Abuja.
De bruiloft was dus zaterdag, maar we waren al op donderdag in Wukari. Danjima, de gelukkige gom, had ons uitgenodigd een paar dagen eerder te komen zodat we deel konden nemen aan een tennistoernooi. Hij had alles geregeld, zelfs de hotel overnachtingen! We hoefde niets te betalen alles was voor zijn rekening. Nou en nou dacht ik dat Nederlanders bekend stonden om hun inhaligheid als dingen gratis aangeboden worden, maar ……. Nigerianen kunnen er ook wat van. Ongeacht hoeveel ze verdienen…. Als iets gratis is moet je er zoveel mogelijk van profiteren. Dus de hele tennisclub is op donderdag vertrokken naar Wukari. Ik ben samen met Charles gegaan. Charles is een goede vriend die bij NACWYCA werkt. (NACWYCA is de oudste ngo in Lafia en is al heel lang een partner van VSO). Hij en zijn vrouw waren ook op persoonlijke titel uitgenodigd, dus met het gezin en het kindermeisje in de auto naar Wukari, de geboorteplaats van Charles.
We zouden om 10.00 uur vertrekken zodat we op tijd in Wukari zouden zijn. De mensen die mijn blog geregeld lezen weten nu dan 10.00 altijd een geplande tijd is en maar zelden werkelijkheid wordt. Ook dit keer….. we vertrokken uiteindelijk om 14.00 uur om tegen 19.00 in Wukari aan te komen. Het was een mooie tocht met een speciaal tintje omdat we een sluiproute hebben genomen. In deze sluiproute zat een oversteek met een pont. Een Nigeriaanse houten pont met gaten. Ik vond het een aardige kunst hoe Charles de auto behendig op de pont reed. Wij moesten voor de veilighied uit de auto en mochten niet op de rand van de boot zitten. Stel je voor dat er een krokodil in het water zit…. Of erger nog….. dat je in het 180 cm diepe water valt. Ze waren vol verbazing toen ik zei dat ik dit maar een riviertje van niks vond en dat we in Nederland wel meer van dit soort rivieren hebben. Geen krokodil gezien trouwens. (denk dat ze allemaal al doodgeschoten zijn door jagers).
Om een lang verhaal kort te maken. De rest van het weekend was een beetje saai. Ik had me namelijk voorbereid op een paar dagen zonder slaap en veel drank en dansen. De werkelijkheid was echter veel slaap en wachten, geen drank en geen dansen. Mmmm de mannen van tennis zijn toch niet zo party party, of was het meer dat het drinken in de hotels gratis was en daarbuiten moesten ze het zelf betalen? Uiteindelijk ben ik dus veel aan het werk geweest op mijn hotelkamer en heb ik elke ochtend en middag mijn gezicht laten zien op de tennisbaan. Niet zo negatief Ingrid…. Je hebt niet alleen je gezicht laten zien, je hebt ook getennist en je hebt met kleine kinderen geoefend.
De trouwerij was als een typische Nigeriaanse trouwerij; eerst naar de kerk waar de dienst een uur later dan gepland begon (Nigeriaans uurtje), daar aanhoren hoe de pastoor iedereen die vreemd gaat verdoemd. Hij beweerde zelfs dat, de Christenen het lot voor de welvaart van Nigeria in handen hebben zolang zij niet trouw zijn aan hun partner zal God Nigeria straffen. Bij elke trouwerij hoor je wel zo’n opmerking over overspel en trouw, maar in de praktijk wordt er maar weinig naar geluisterd. Ik vraag me ook af of Danjima hier naar gaat luisteren.
Het grote feest was achter het hotel waar ik logeerde. Ongeveer 1000 mensen waren uitgelopen voor deze trouwerij en Danjima had 7 hotels in Wukari afgehuurd voor een groot deel van zijn gasten uit Jos, Abuja, Lafia en Lagos. Het was dus groter dan groots, en dan moet er natuurlijk altijd wel iets fout gaan. In dit geval de geluidsinstallatie die het voorgezien hield na 2 speeches. Gelukkig waren er een boel vervelende gebedszingers (die altijd achter de mannen met het grote geld aanlopen) met hun megafoons. Zij boden een uitweg zodat toch bijna iedereen kon volgen wat er verder gebeurde.