Hollands polderwerk

Op de maandag is de vakantie dan echt voorbij. Sallah is een week oud en we hebben onze lol weer gehad. Het echte werk is weer begonnen en niet met een kleinigheidje.
Ik had uit een aantal voorbereidende telefoongesprekken al wel begrepen dat de directrice van de DSDC niet te spreken was over een van de nationale vrijwilligers. Ze wist niet zo goed wat ze mocht eisen van de vrijwilligers dus ze had het maar een beetje aangezien.
Tijdens mijn schoolbezoek had ik mooi de tijd en de gelegenheid om het project wat meer uit te lichten. Dus dat heb ik eerst dan ook maar eens gedaan. Gewoon met Victoria aan een tafel en praten over verwachtingen en verplichtingen van haar en de vrijwilligers en wat mijn rol daarbinnen is.
Victoria is een stevige dame die weet wat ze wil en niet zo makkelijk te overtuigen is van iets anders dus je moet goed beslagen ten ijs komen. Ik heb het geprobeerd. Al snel kwam ik erachter dat ze aardig goed in de gaten had wat ze van de vrijwilligers verwachte en eiste. Geen onredelijke dingen. Eén van de vrijwilligers kon het in de schikking wel vinden, de ander (de dame) wat minder. Er was dan ook een aardig conflict ontstaan tussen de twee. Een conflict op Nigeriaanse wijze: blijf stil tot iemand het met je komt oplossen.
Die persoon was ik. Ik zou helderheid komen geven en dan zou alles opgelost worden. Mmmmm,..... conflict-oplossende gesprekken zijn niet de makkelijkste. Ik had beide verhalen gehoord en had al wel door dat deze dames met elkaar in gesprek moesten om tot iets te komen. Dus eerst tijd reserveren in Victoria's drukke agenda en dan ons maar opsluiten in haar kantoor tot we tot een compromis kunnen komen. Echt even Hollands polderen. En het heeft even rust gebracht. Nu maar hopen dat de vrijwilliger doet wat haar gevraagd is.
Eén ding is zeker dit was niet mijn laatste keer in Kaduna want dit krijgt nog wel een staartje.