Gis-teren

Even een dag als gisteren. Het begon eigenlijk allemaal vrijdag al, of nog eerder. Wat moet ik hier vertellen. Begin maar bij twee weken geleden op maandag tijdens een feestje. (zie blog Afrikaanse dames)
Een van de haantjes is een beetje blijven hangen in mijn hoofd maar ook in mijn sociale wereldje. Hij is een bankier hier in Lafia en heeft op een of andere manier mijn libido weer geactiveerd na een rust periode van 4 jaar (Misschien ben ik nu dan toch echt genezen van Pfeiffer!!:-)). Maar ja….. Heb hem nu dus sinds het feestje twee keer ontmoet en op een of andere manier weet deze man iets met me te doen wat niet helemaal à la Ingrid is. Hij is namelijk veel te klein en heeft een vaag gebit met een spleet tussen zijn voor tanden, hij smakt als hij eet en is te veel overtuigd van zichzelf. Niet verliefd of wat dan ook gewoon fysiek aangetrokken.
Maar ja….. vrijdag heeft hij me wel wakker laten liggen door opeens niet meer terug te smsen tijdens een sms gesprek. Ook bleef het gister ochtend stil van zijn kant. Herhaaldelijke smsje en belletjes werden niet beantwoord. Ik wist dat hij die avond in een auto zat toen we aan het smsen waren dus mijn hoofd sloeg natuurlijk al op hol met de gedachten van een auto-ongeluk.
Deze gedachten hebben mijn hele dag gisteren wel bepaald. ’s Ochtends tijdens tennis ging ongeveer alles mis en ik kon het commentaar van de mannen echt even niet handelen. Ik ben zo tijdens een partij weggelopen. Dat was, zeg maar, een stressmoment die dag en stress activeert de malaria parasieten in je bloed omdat die leven op de rode bloedcellen. En stress verhoogd je bloeddruk. Dus later voelde ik een fikse hoofdpijn opkomen en mijn spieren werden stijf, je kent het wel het grieperige gevoel in je spieren. Tegen een uur of 15.00 toch maar besloten om Coartem te halen bij de apotheek en niet langer te wachten (als je wilt weten waarom ik niet naar het ziekenhuis gegaan ben moet je mijn blog over ziekenhuizen maar ff lezen).
Net terug van de apotheek en een klein hazenslaapje werd ik gebeld door Jennifer, mijn nationale vrijwilliger uit Ugah, ze wilde langskomen om me te bedanken voor afgelopen week. Leuke meid maar liever niet dat ze mijn huis weet te vinden dus maar weer ff de deur uit om haar te zien.
Ondertussen alweer wat smsjes naar Lee gestuurd om te checken wat er met hem aan de hand is. Na een dreigement dat ik hem niet meer wil spreken als hij nu geen teken van leven geeft smst een vriend met Lee’s telefoon. Mijn vermoedens van een ongeluk waren goed. Lee heeft een auto-ongeluk gehad met zijn dienst auto, niet te ver van Lafia vandaan. Hoe en wat precies wil de vriend niet vertellen en ik mag geen vragen stellen.
Mijn hoofd slaat natuurlijk weer op hol met allerlei gedachten, heb iets te veel autowrakken langs de weg zien liggen om kalm te blijven.
Weer een telefoontje, Ahmed. De man waar ik mee gedubbeld heb die morgen en waar ik zonder uitleg zo bij uit het veld ben gelopen. Hij vraagt of hij langs kan komen. Hij wil graag praten over wat er gebeurd is. Tuurlijk kom maar langs. Ik wil dingen wel uitleggen.
Ondertussen is het 19.00 uur als Ahmed belt dat hij voor de gate staat. Ik haal hem op, want de bewaker laat geen mensen binnen zonder toestemming van de bewoners. Een veilig idee want er lopen nog al eens wat mensen rond die kwaad willen doen in onze wijk. Ahmed en ik praten over die ochtend ik vertel hem dat ik zeer zeer waarschijnlijk al een opkomende malaria had die morgen en ook dat de gedachten aan Lee me niet konden los laten, waardoor ik echt belabberd speelde. En dat ik vervolgens geen zin had in al het ‘goed bedoelde’ commentaar van de mannen die zelf amper een bal kunnen slaan. Ahmed moest lachen en zei dat hij al zo’n vermoeden had. ‘Als Ingrid zo ontploft en zomaar wegloopt moet er wel meer aan de hand zijn’: zei hij. Hij was blij met de uitleg en heeft me mee naar een restaurant genomen om me toch nog avondeten te gunnen. Go-the, oftewel acha-soep, met gekookte vis. Verwennerij!!!
’s Avonds in bed maar weer eens smsen met Lee. Dit keer antwoord hij zelf. Gelukkig hij leeft nog en er is niet heel veel met hem aan de hand. Morgen komt hij uit het ziekenhuis in Makurdi terug naar Lafia. Weet nog niet hoe het met zijn chauffeur is afgelopen. Lee weet zelf niet eens wat er echt gebeurd is.