Zo. Weer fit genoeg om na te denken of in elk geval weer creatief te denken zonder zelfmedelijden. Gisteren zijn Elaijah, Paul, Paracleta en ik terug gekomen van een bijzonder tweedaags bezoek aan Mbessa. De eerste dag stond in het teken van een bookdrop en voor de tweede dag hadden we een teacher workshop in het kader van Quality of Education gepland. Dus een druk programma. Daarnaast waren er nog wat persoonlijke uitdagingen maar daar lees je genoeg over in mijn blog. In dit blog en het volgende verhaal kun je mijn belevenissen van deze twee dagen lezen.
Op donderdagochtend om 10.00 moesten we in Mbessa zijn. Een kleine gemeenschap hoog in het Kameroenese gedeelte van het hoogland. Een echt mooi gebergte gebied met relatief hoge toppen. De grootste plaats bij Mbessa is Oku, wel te vinden op google earth. Een agglomeratie van verschillende dorpen. De weg naar Oku en de weg naar Mbessa zijn om zijn zachtst gezegd uitdagend en dat maakt dus dat Elaija in eerste instantie al om 6 uur wilde vertrekken. Gelukkig wisten Paul en ik hem, met aardig gemak, over te halen om een uurtje later op kantoor te verzamelen. Ons verzoek was alleen wel gebaseerd op informatie dat we pas om 12.00 in Mbessa hoefden te zijn.
Het had de avond voor ons vertrek genoeg geregend om met veel spanning in de auto te stappen. De regen maakt de wegen hier soms gewoon spekglad en soms als een modderpoel. De weg naar Tadu had ik vorige week al als modderpoel mogen meemaken. Een auto die bijna zijwaards heuvels opklimt is best bijzonder maar ook billenknijpend spannend en niet voor het plezier als je weet dat er genoeg kinderen langs de weg lopen. Die zelfde weg moesten we donderdag dus weer na een regenachtige nacht weer beklimmen. Elaijah had al wat spanning toen ze mij bij de rotonde in Tobin, mijn stadsdeel, op kwamen halen. En zo waar…….de weg was ‘normaal’ glad en niet modderig dus zonder al te veel moeite kon Elaijah de auto langs alle stroomgeulen en gaten sturen. Dit geluk hadden we de hele route naar Oku. Ongeveer 1 uur en 3 kwartier rijden. Dan opeens ligt daar een geasfalteerde weg! Elaijah, die geboren is in Oku, legt uit dat een zoon van een vooraanstaande persoon in het dorp de weg heeft aangelegd. Alle hoofdstraten in Oku zijn verhard. Een heerlijk rustgevend gevoel. Dan de weg naar Mbessa. Heel andere koek dan de vorige twee beschreven delen. Eigenlijk onbeschrijfbaar, maar ik ga het toch proberen. Ik denk dat de weg het meest lijkt op een drooggevallen rivierbedding. Vooral het eerste deel met de mooi afgeronde keien, half gesorteerd naar grote. Echt natuurwerk dat is duidelijk zichtbaar. Het tweede deel is meer te vergelijken met de wandelpaden in berggebieden. Grote keien afgewisseld met modderpoelen. Elaijah omschreef het heel mooi: op de weg tussen Bamenda ontwijk je de gaten, op de weg naar Mbesse ontwijk je de rotsen.
Maar we zijn er gekomen. En op tijd. Voor 10 uur waren wij bij de twee scholen waar we boeken moesten brengen. Voor de eerste school was het gewoon even snel afleveren omdat het om eigen betaalde boeken ging. Bij de tweede school ging het om een donatie en daar hoort een heel feest bij. Wij waren duidelijk eerder aanwezig dan de ouders. De moeders die er al waren leken niet minder enthousiast. Dansen, zingen, alles werd uit de kast gehaald. De andere ouders komen pas als ze de auto zien of geruchten horen dat de auto in het dorp is. Voor een aantal van de moeders ben ik de eerste blanke persoon die ze zien. Heel bijzonder voor hen en voor mij. Ik krijg daarom ook een cadeau, als dankbaarheid voor mijn komst. Een heel mooie mand.
In de tijd dat we wachten dansen en zingen de moeders veel. Paracleta en ik worden uitgenodigd om mee te doen. Para lijkt zich niet zo veel raad te weten met de uitnodiging, voor mij is de gene wat minder. Als blanke wordt elke dansbeweging bejubbeld. Wij zijn immers niet van het dansende type.
Hoe goed georganiseerd het geheel bij Kiyan afgelopen dinsdag hoe geïmproviseerd deze bookdrop was. Een duidelijk verschil in ontwikkeling en inzicht in belang. Ik durf niet te zeggen verschil in betrokkenheid. Ik denk dat de prioriteiten voor onderwijs in een plattelandsgemeente en stadsgemeente in de basis anders is. Ook in Nederland. Dat mag je, mijn inziens, niet verwarren met een gebrek aan betrokkenheid. Het leven is immers anders en onderwijs is in rurale gebieden anders. Andere prioriteit maar ook andere gevolgen. Voor een stadskind is het vaak meer voor de hand liggend dat ie gaat studeren dan voor een dorpskind. Daar zit een extra drempel dit best hoog is. Het kind moet zeker weten al jong de deur uit. Het kost meer geld, absoluut en relatief gezien. En een deel van de directe zekerheid voor ouders is weg en dat is een gok.

Voor verslag met beeld verwijs ik naar Geotje.wordpress.com.